آیا می‌دانستید دلیل شروع یکجانشینی، کشاورزی و به عبارتی ظهور تمدن بشر، تولید آبجو بوده است؟ آیا وقتی که با خیال راحت در حال نوشیدن یک نوشیدنی با نی هستید به چگونگی اختراع آن فکر کرده‌اید؟ مطمئنا تا الان متوجه شده‌اید که آبجو یکی از قدیمی‌ترین نوشیدنی‌های ساخت دست بشر است، اما آیا تا به حال با خود فکر کرده‌اید که آبجویی که در مصر باستان درست میشد، با آنچه ما امروز به عنوان آبجو می‌شناسیم چه تفاوتی داشته و چگونه درست می‌شده است؟
جواب همه این پرسش‌ها و همچنین چند نکته تاریخی جذاب دیگر در مورد ماءالشعیر را در ادامه بخوانید.
1. قدمت آبجو به بین النهرین باستان برمی‌گردد و نقش مهمی در رژیم غذایی داشت
باستان شناسان قدمت آبجو را بین 3500 تا 3100 سال قبل از میلاد مسیح در ایران امروزی تخمین زده‌اند.
به گفته دایره المعارف تاریخ باستان، مردم اعتقاد داشتند که نوشیدن آن سالم‌تر از آب است، زیرا میکروارگانیسم‌های مضر در اثر حرارت زیاد از بین رفته بودند و همچنین ماءالشعیر حاوی مواد مغذی بود که در سایر نوشیدنی‌ها وجود نداشت.
2. آبجو چگونه تمدن را ایجاد کرد
چه چیزی باعث شد که انسان‌های اولیه حدود 10000 سال پیش شروع به کشت غلات کنند؟
تحقیقات زیادی که اخیرا انجام شده است نشان می‌دهد این آبجو بود که سنگ بنای تمدن بشر را بنا نهاد و نه نان.
از مدت‌ها پیش باستان شناسان اشاره کرده‌اند که در دوران نوسنگی یا عصر حجر جدید، مردم ابتدا شروع به کشت و نگهداری غلاتی مانند گندم و جو کردند تا به جای آرد برای تهیه نان، آن را به آبجو تبدیل کنند. این فرضیه اخیراً توسط نویسنده گلوریا داوسون در مجله علمی Nautilus مورد بازبینی قرار گرفت.
نشریه ساینتیفیک امریکن به نقل از چارلی بامفورث، پروفسور علم آبجوسازی دانشگاه کالیفرنیا، دیویس گفت: "آبجو اساس تمدن یکجانشینی مدرن است" و توضیح داد که کشف نان و آبجو، انسان‌های عشایری اولیه را ترغیب کرد تا به یکجانشینی روی آورند که در نهایت منجر به توسعه جوامع کنونی شده است. این نظر توسط دیگران نیز تکرار شده است.
3. درست کردن آبجو یک عمل مذهبی مربوط به الهه سومری نینکاسی بود
نینکاسی به عنوان الهه آبجو پرستش میشد، و "سرود برای نینکاسی" یک آهنگ عبادی بود که تصور می‌شود به صورت شفاهی و سینه به سینه به نسل‌های بعدی منتقل میشد.
در سال‌های اخیر، برخی محققان، فرآیند آبجوسازی باستانی مربوط به این دوره را بر اساس یک لوح گلی که سرود را ضبط کرده بود، بازسازی کرده‌اند - و نتیجه آن ظاهراً بد هم نبوده است.
مایکلا چارلز، مدیر آبجوسازی AlphaBeta که همراه با سوزان بویل، متخصص آبجو، شش ماه را صرف تلاش برای بازآفرینی دقیق از آبجو مصر باستان کرده است، گفت: "روش مصر باستان این‌گونه است: مقداری غلات در آب سرد و مقداری غلات در آب داغ داریم. غلاتی که در آب داغ قرار دارد را گرم می‌کنیم، سپس هر دو را با هم مخلوط می‌کنیم، در ظرفی آبکشی کرده و آن را تخمیر می‌کنیم.» در واقع در این روش خبری از مرحله جوش و استریل‌سازی نیست.
4. نی را سومری‌ها برای نوشیدن آبجو اختراع کردند
با این‌که شیوه‌های آبجوسازی باستانی بسیار پیچیده و حرفه‌ای بود، اما باز هم این احتمال وجود داشت که برخی رسوبات به جام آب‌جوخوری راه پیدا کنند. بنابراین سومری‌ها، بابلی‌ها و مصری‌ها به نوشیدن آبجو با نی معروف بودند. این نی‌ها بسته به طبقه اجتماعی افراد از گیاه نی یا طلا ساخته شده بودند.
5. راهبان نقش مهمی در مدرن کردن فرآیند تولید ماءالشعیر داشتند
راهبان در قرن ششم میلادی و پس از آن پیشرفت‌های زیادی در آبجوسازی داشتند. طبق دستور سنت بندیکت، راهبان باید هزینه مخارج خود را با کارهای دستی تأمین می‌کردند و بسیاری از صومعه های شمال آلپ - به ویژه در بایرن و بوهمیا - از نظر اقلیمی برای درست کردن آبجو مناسب بودند.
برخی کارخانه‌های آبجوسازی که هنوز فعال هستند، مانند Weihenstephan و Paulaner، به همین شیوه تأسیس شده‌اند. از آنجایی که کلیسا یک مکان اصلی تحقیق و پژوهش پیرامون آبجو در این مقطع از تاریخ بود، راهبان توانستند این فرآیند را آزمایش کرده و در نتیجه آن را اصلاح کنند، حتی فواید رازک را به عنوان یک ماده نگهدارنده کشف کردند.
6. آب و هوای سرد آلمان و جمهوری چک به تولید لاگر منجر شد
تا قرون وسطی، تمام ماءالشعیرهای شناخته شده در تاریخ از نوع ایل بودند. "لاگر" در آلمانی به معنای "ذخیره کردن" است، و زمانی که آبجوسازان آلمانی شروع به ذخیره آبجوهای خود در غارهای یخی آلپ کردند، به طور تصادفی شروع به کشت مخمرهای تخمیر از پایین کردند (به جای مخمرهای تخمیر از بالا، که بیشتر در معرض آسیب ناشی از آب و هوای گرم هستند). به این ترتیب سبک لاگر متولد شد.
7. یک قانون 500 ساله، سیر تاریخ آبجو را در آلمان و کشورهای دیگر شکل داد
امکان ندارد بخواهیم یک مقاله در مورد تاریخ آبجو بنویسیم و از قانون خلوص باواریا یادی نکنیم. این‌طور نیست؟
در سال 1516، دوک ویلهلم چهارم از بایرن، قانون خلوص آلمان (به آلمانی Reinheitsgebot) را تصویب کرد، که طبق آن تنها موادی که می‌توان در آبجو استفاده کرد، رازک، جو و آب بود (در آن زمان علم آن‌قدر پیشرفت نکرده بود که فرایند تخمیر و چگونگی کار مخمر را بشناسند، به همین دلیل در لیست اولیه این قانون اثری از مخمر نیست که بعداً اصلاح و به آن اضافه شد).
این قانون بخشی از حمایت از مصرف‌کننده بود، زیرا آبجوسازان را از استفاده از مواد ارزان‌قیمت منع می‌کرد، و بخشی از جنبه اقتصادی، مانع از استفاده گندم برای آبجو به جای نان میشد. اگرچه این قانون دیگر در سخت‌ترین شکل خود از سال 1987 میلادی اجرا نمی‌شود، بسیاری از آبجوسازی‌ها در آلمان هنوز استانداردهای آن را حفظ می‌کنند و به خلوص و کیفیتی که تضمین می‌کند می‌بالند.
اما برخی بر این باورند که پایبندی به این قانون، نوآوری در آبجو را در آلمان از بین برده است و تا همین اواخر مانع از امتحان کردن ترکیبات دیگر و تولید ماءالشعیرهای جدید توسط آبجوسازان این کشور شده است.
خبر بعدی
خبر قبلی
شما هم می توانید در مورد این خبر نظر بدهید
افزودن نظر جدید