روز جهانی زبان اشاره

امروز 23 سپتامبر، توسط سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی زبان اشاره اعلام شده است. طبق اعلام فدراسیون جهانی ناشنوایان، بیش از 70 میلیون ناشنوا در سراسر جهان زندگی می‌کنند. بیش از 80 درصد آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند. در مجموع، آن‌ها از بیش از 300 زبان اشاره مختلف استفاده می‌کنند. ما نیز می‌توانیم با افزایش آگاهی خود در مورد زبان اشاره، سعی کنیم تا ناشنوایان عزیز را بیشتر درک کنیم و ارتباط خود را با آن‌ها گسترش دهیم.

روز جهانی زبان‌های اشاره، یک فرصت منحصر به فرد برای حمایت و حفاظت از هویت زبانی و تنوع فرهنگی همه ناشنوایان و سایر کاربران زبان اشاره است. شعار سال 2021، که توسط فدراسیون جهانی ناشنوایان اعلام شده است، چنین است: "ما برای حقوق بشر به زبان اشاره صحبت می کنیم". این شعار نشان می‌دهد که چگونه هر یک از ما - افراد ناشنوا و شنوا در سراسر جهان – می‌توانیم دست به دست هم دهیم تا حق ما برای استفاده از زبان اشاره در همه زمینه های زندگی به رسمیت شناخته شود.

زبان‌های اشاره به طور کامل زبان‌های طبیعی و از نظر ساختاری متمایز از زبان‌های گفتاری هستند. همچنین یک زبان اشاره بین المللی وجود دارد که افراد ناشنوا در جلسات بین المللی و به طور غیررسمی هنگام مسافرت و معاشرت از آن استفاده می‌کنند. این زبان یک شکل ساده و غیر رسمی از زبان اشاره محسوب می‌شود که به پیچیدگی زبان‌های اشاره طبیعی نیست و دارای واژگان محدودی است.

زبان‌های گفتاری پیچیده هستند و برای تسلط بر آنها نیاز به سالها تمرین نیاز داریم. زبان‌های اشاره، مانند زبان‌های گفتاری، دارای قواعد دستوری و ریتم هستند که از زبانی به زبان دیگر متفاوت است.

شش حقیقت که در مورد زبان اشاره نمی‌دانستید

1. حالت چهره نقش مهمی ایفا می‌کند

با وجود اینکه بسیاری از افراد ناشنوا از دست خود برای صحبت به زبان اشاره استفاده می‌کنند، حالات چهره نیز نقش اساسی در ارتباطات بین فردی ایفا می‌کنند. هنگام شنیدن صحبت افرادی که از زبان گفتاری استفاده می‌کنند، ریتم و لحن هنگام صحبت کردن وجود دارد. در زبان اشاره آمریکایی، ریتم و لحن توسط حالات چهره نشان داده می شود. با این تفاسیر، فردی که در مکالمه "گوش می دهد" به دهان فرد صحبت کننده به زبان اشاره نیز نگاه می کند.

آیا می‌دانستید؟ غیر معمول نیست که افرادی که به زبان اشاره صحبت می کنند، کلماتی را که با دست بیان می‌کنند، با دهان نیز بیان کنند.

2. آسیب مغزی بر زبان اشاره تأثیر می‌گذارد

درست مانند زبان گفتاری، صدمات مغزی (برای مثال سکته مغزی) بر توانایی برقراری ارتباط با زبان اشاره، تأثیر می‌گذارد. افراد ناشنوا ممکن است نتوانند برخی نشانه‌ها را در دستور زبان صحیح قرار دهند و یا در برخی از انواع خاص اختلالات بدنی، نتوانند برخی علائم را در فرم‌های صحیح قرار دهند.

3. کشورهای مختلف زبان اشاره متفاوت دارند

زبان اشاره فارسی، اولین یا تنها زبان اشاره‌ای نیست که وجود دارد. امروزه بسیاری از زبان‌های اشاره مختلف وجود دارد که هر یک تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند. مانند زبان گفتاری، زبان‌های اشاره از درون گروه‌های مختلف مردم در سراسر جهان توسعه یافته و متعاقباً به جای یک زبان اشاره جهانی، چندین زبان ایجاد شده است.

4. زبان اشاره هر کشور، زبان گفتاری آن را منعکس نمی‌کند

به عنوان مثال، در حالی که زبان گفتاری انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی از بسیاری جهات شبیه هم هستند، زبان اشاره آمریکایی و زبان اشاره انگلیسی کاملاً متفاوت هستند. این در نتیجه‌ی توسعه زبان اشاره جدا از زبان گفتاری در جوامع ناشنوا است. در حقیقت، زبان اشاره آمریکایی زمینه مشترک بیشتری با زبان اشاره فرانسوی دارد تا زبان اشاره بریتانیایی.

5. دستور زبان زبان اشاره با زبان گفتاری متفاوت است

زبان اشاره قواعد دستوری را فراتر از فرم و شکلی که دستها می‌گیرند، دارد. این قوانین همیشه با زبان گفتاری موازی نیستند. موقعیت ابرو، موقعیت چشم، حرکات انجام شده توسط دست و جایی که علائم در رابطه با بدن رخ می‌دهد، همه در زبان نقش دارند. گرامر نادرست مانند زبان گفتاری باعث سردرگمی می‌شود.

6. نوزادان زبان اشاره را مانند زبان‌های گفتاری یاد می‌گیرند

اگر قبلاً در اطراف خود کودکی داشته‌اید که صحبت کردن را یاد می‌گیرد، می‌دانید که او عموماً با گفتن کلمات نامفهوم شروع می‌کند اما با گذشت زمان زبان خود را توسعه می‌دهد. نوزادانی که در یک خانه که افراد آن به زبان اشاره صحبت می‌کنند بزرگ می‌شوند، به همان شیوه مهارت خود در برقراری ارتباط به زبان اشاره را نیز پرورش می‌دهند.

نوزادانی که سرپرست آن‌ها به زبان اشاره صحبت می‌کنند، به آرامی شروع به صحبت به زبان اشاره از طریق تعامل طبیعی می‌کنند. علائم و نشانه‌هایی که نوزادان به کار می‌برند، در ابتدا با علائم زیبا و ساده کودکانه شروع می‌شود اما در نهایت با بهبود دستور زبان، به شکل پیچیده‌تری برای دست‌ها در می‌آید.